Św. Franciszek z Asyżu (1181-1226)
Patron Szkolnych Kół Caritas w Handzlówce

4 października, obchodzimy uroczystość św. Franciszka z Asyżu, założyciela trzech zakonów: franciszkanów, sióstr klarysek i trzeciego zakonu, przeznaczonego dla ludzi świeckich.

Jan Bernardone, do którego przylgnęło imię Franciszek, urodził się w Asyżu (Włochy) pod koniec 1181, bądź na początku 1182 roku w rodzinie kupieckiej. W przykatedralnej szkole nauczył się łaciny i rachunków, które miały mu się przydać w kupieckim fachu przy boku ojca.

Próbując realizować marzenia o karierze rycerskiej, w 1202 roku brał udział w wojnie między Asyżem  i Perugią, gdzie po przegranej doświadczył rocznego więzienia i choroby. W 1205 roku znów próbował swych sił, biorąc udział w wyprawie wojennej do Apulii, tam jednak nie dotarł z powodu wewnętrznego głosu, który kazał mu zawrócić do Asyża.

Od tego czasu to co przedtem wydawało się Franciszkowi słodkim i przyjemnym, stało się dla niego nieznośne i gorzkie, a przeciwnie wielka słodycz i radość sprawiały mu rzeczy, które przedtem budziły w nim wstręt i odrazę. Wystawiał się na szyderstwo współobywateli i na okrutne urągania dzieci. Nie stronił już więcej od trędowatych, ale się nad nimi pochylał i szanował ich. Nie wytykał nikomu wad, ale siebie uważał za grzesznika, który musi się sam poprawić.
Siła jego przykładu bardziej poruszała współczesnych mu ludzi niż działalność któregokolwiek innego, pewnego siebie reformatora.

W 1208 roku w położonym koło Asyżu kościółku Matki Bożej Anielskiej, zwanym Porcjunkulą, uświadomił sobie, iż Bóg wzywa go do duchowej odnowy Kościoła. Środkiem do tego miało być ewangeliczne życie w ubóstwie i apostolstwo, na wzór Chrystusa i Apostołów. Odziany w zgrzebny habit, przepasany sznurem, zaczyna głosić słowo Boże. Przy tym nie zaniedbywał posługi miłosierdzia względem chorych, najbardziej  cierpiących i opuszczonych,

Przejrzysty przykład jego ubogiego i wolnego życia, opartego na bezgranicznym zaufaniu Bożej dobroci nie pozostawał bez echa. Na przestrzeni niewielu lat, jakie nastąpiły po jego nawróceniu, przenika on i porusza wszystkie warstwy społeczne, w sercach przygnębionych wznieca płomień miłości głoszonej przez Jezusa Chrystusa, jedna ludzi i władze, sprowadza umysły zdziczałe na drogi uprzejmości i delikatności, proponuje  społecznościom i poszczególnym ludziom posłannictwo Zbawiciela streszczając je w krótkim życzeniu franciszkańskim: "Pokój i dobro".

W  roku 1208 przyłączyli się do niego pierwsi towarzysze. Gdy grupa zapaleńców zaczęła się powiększać, wyruszyli do Rzymu, prosząc papieża o zatwierdzenie ich sposobu życia; Innocenty III wyraził jedynie ustną zgodę. Z czasem bracia wyruszali na wyprawy misyjne, głosząc miłość Boga i nawołując do nawrócenia. Sam też w latach 1219-20 udał się do Ziemi Świętej, Syrii i Egiptu.

W 1223 roku papież Honoriusz III oficjalne zatwierdził regułę Zakonu Braci Mniejszych, wydając bullę "Solet annuere". Tego samego roku w Greccio Franciszek wraz z braćmi w szczególny sposób przeżył noc Bożego Narodzenia, kiedy to została sprawowana msza święta w przygotowanej scenerii ubogiej szopy w towarzystwie wołu i osła. Z tego właśnie wydarzenia wyrosła tradycja żywej szopki.

Na dwa lata przed śmiercią, 17 września 1224 r, na górze La Verna (Alwernia) stał się Franciszek godnym otrzymania na swoim ciele świętych znaków (stygmatów) - pięciu ran Chrystusa Ukrzyżowanego. "Miłość Chrystusa - wyjaśnia sam św. Bonawentura - opanowała do tego stopnia umysł św. Franciszka, że jego duch cierpiał w ciele". Od tego dnia świat i wszystkie stworzenia przemieniły się dla Franciszka." Przeżywa z najwyższym uczuciem i niewysłowionym przejęciem Dobroć Boga, która przelewa się licznymi potokami na poszczególne stworzenia. Jak gdyby słyszał prawdziwą harmonię brzmiącą cudownym akordem między naturą stworzeń a ich spontanicznymi uczynkami. Wzywa je, by chwaliły Pana, który je stworzył, nazywa je braćmi i siostrami, ponieważ duch jego przeżywający odtąd radość wypływającą z wolności dzieci Bożych, umie wnikać w tajemnicę stworzeń lepiej niż jakikolwiek poeta czy myśliciel" W ten sposób narodziła się Pieśń Słoneczna.

Schorowany i prawie niewidomy zmarł w Asyżu w nocy 3 października 1226 roku. Jego ciało zostało pochowane w kościele św. Jerzego. Dwa lata później papież Grzegorz IX ogłosił go świętym. W roku 1230, kiedy to franciszkanie liczyli już około 10 tysięcy braci, ciało
św. Franciszka zostało przeniesione do jemu poświęconej bazyliki, gdzie spoczywa do dziś.

Duchowość św. Franciszka opiera się w głównej mierze na jak najwierniejszym naśladowaniu Chrystusa w Jego posłuszeństwie wobec planów Zbawienia, w ubóstwie i czystości. Charakteryzuje się fascynacją dla Bożej dobroci, która przejawia się w wielu znakach zauważalnych w świecie: instytucji Kościoła, braterskiej wspólnocie, braterstwie stworzeń, wytrwałości i szacunku dla ludzkiego cierpienia. Poczucie osobistej grzeszności i zależności od dobrego Stwórcy mobilizuje braci mniejszych do wstępowania na drogę pokuty i zachęcania do pójścia tą drogą innych ludzi.

MODLITWA ŚW. FRANCISZKA O POKÓJ

Uczyń mnie Panie, narzędziem Twego pokoju.

Gdzie panuje nienawiść, daj mi wlewać miłość, gdzie krzywda - przebaczenie;

gdzie nęka zwątpienie, pozwól wnosić wiarę,

gdzie rozpacz - nadzieję!

Tam, gdzie mrok zalega, pozwól światło niecić,

Gdzie smutek - wesele!

O, Boski Mistrzu! Spraw, bym nie szukał pocieszenia, lecz niósł pocieszenie;

nie żądał zrozumienia, lecz miał zrozumienie,

nie pragnął miłości, lecz darzył miłością.

Gdyż udzielając drugim, sami się wzbogacamy,

przebaczając drugim, sami dostępujemy odpuszczenia,

a umierając sobie, budzimy się do życia wiecznego.

Źródła:

pl.wikipedia.org/wiki/Franciszek_z_Asyżu

www.franciszkanie.pl

www. kapucyni.ofm.pl

www.franciszkanie.org/franciszek.htm

www.franciszek.gliwice.opoka.org.pl